«Είπα η Χάρις Αλεξίου τώρα και
δρόμος! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το ζήσω αυτό. Συνήθως πεθαίνουν οι άνθρωποι
πρώτα και μετά τους κάνουν δρόμους», εξομολογήθηκε συγκινημένη η Χαρούλα
Αλεξίου στο δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη και την εκπομπή «Πρωταγωνιστές» πριν από περίπου 2 χρόνια.
Η
αγαπημένη τραγουδίστρια μικρών και μεγάλων στις 15 Μάιου του 2010 έκανε
περήφανους τους προγόνους της από τη Μικρά Ασία αλλά και τους απογόνους
συμπατριώτες της από το Σεβδίκιοϊ της Σμύρνης. Η Ελληνίδα ερμηνεύτρια πήγε στη
Σμύρνη για τη μετονομασία ενός δρόμου της πόλης σε «Haris Aleksiou Dostluk
Caddesi» και με αυτόν τον τρόπο τιμήθηκε για την καταγωγή και την προσφορά της
στην τέχνη από το δήμαρχο, Ιμπραήμ Χαλίλ Σενόλ. Οι κάτοικοι του Σεβδίκιοϊ - που
σημαίνει χωριό(κιόι) της αγάπης (σεβντά) – θα έχουν να διηγούνται με συγκίνηση
την ιστορική αυτή ημέρα: Η Χαρούλα, η Χαρούλα τους, επέστρεψε στο…σπίτι της,
στο σπίτι της γιαγιάς της, της εμπόρισσας Κατίνας Κωνσταντζόγλου. Η ίδια έχει
να θυμάται για τη «μερακλού» (όπως την χαρακτηρίζει) γιαγιά της: «Δεν ήταν η
γιαγιά που έλεγε παραμύθια. Η Κατίνα ήταν ωραίο αλάνι. Μεγάλη περιπέτεια η
Κατίνα».
Συνεχίζοντας
την εξομολόγησή της στον καταξιωμένο δημοσιογράφο η Χαρούλα αναφέρει: «Ο
παππούς μου, ο Γιάννης Σαρρής, γεννήθηκε στο Μάλτατσι. Η γιαγιά ήταν από τη
Σμύρνη, τον ΑγιοΚωνσταντίνο, κοντά στο Μέλανα ποταμό. Έψαχνα το χωριό του
παππού μου αλλά όταν φτάσαμε εκεί βρήκα ένα χωριό βυθισμένο σε μια λίμνη».
Δεν
μεγάλωσε με πίκρα για τη «Αλησμόνητη της Πατρίδα» η Χαρούλα. Αντιθέτως,
παραδέχεται πως την «Καταστροφή της Σμύρνης» την ένιωσε πιο πολύ μέσα από τα
βιβλία παρά από διηγήσεις της οικογένειάς της. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που επισκέπτεται
τη Σμύρνη τής συμβαίνει κάτι «μεταφυσικό». «Είναι σαν να επιστρέφω σε ένα δικό
μου μέρος. Αυτό νιώθω μόλις πατήσω το πόδι μου στο λιμάνι».
Και
να που τελικά η μοίρα παίζει τα δικά της παιχνίδια! Όπως όλα δείχνουν, το
αυτοβιογραφικό τραγούδι «Η μπαλάντα της Ιφιγένειας» που έγραψε και ερμήνευσε η
Χάρις Αλεξίου για τη μητέρα της, έμελλε να έχει και…άλλο νόημα: «Η Ελλάδα
πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος καθεστώς σου/φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και
τότε έγινα αρχηγός σου».
Στην
Ελλάδα του 2010, λοιπόν, στην Ελλάδα που ακόμα όλα πήγαιναν και ερχόντουσαν, ένας
τούρκικος δρόμος «βαφτίστηκε» με Ελληνικό όνομα. Πού να το γνώριζε η Χαρούλα
όταν έκλεινε τη «Μπαλάντα της Ιφιγένειας» με τους εξής στίχους: «τώρα αγαπώ μα
δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να βρω δίκια/τώρα
το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ΄αρχηγηλίκια»!
Υ.Γ.: Στην Ελλάδα του 2012, τι θα έρεπε αλήθεια να κάνουμε, μήπως πάψουν τα πράγματα να πηγαίνουν και να έρχονται;
Βίλυ Αργυρούδη
