Από το τηλεοπτικό «Με λένε Βαγγέλη» στις επιδαύριες «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, όπου ερμηνεύει το ρόλο του άσωτου υιού Φειδιππίδη. Ο Μάκης Παπαδημητρίου διατηρεί το φλεγματικό του χιούμορ και εκτός σκηνής, ακούει συχνά ραδιόφωνο –του αρέσει ο Τζούμας και ο Καλαμούκης- και είναι τρελαμένος με τον κύβο του Ρούμπικ. «Το ρεκόρ μου στο μέσο όρο είναι 16.52’’ με ρεκόρ γρηγορότερης λύσης 13.17’’ όταν το παγκόσμιο ρεκόρ είναι 5.66’’».
Στις "Νεφέλες" υποδύεστε έναν άσωτο υιό, στο μικρό πλαίσιο της οικογένειας, έναν κακομαθημένο και ανεύθυνο πολίτη, στο μεγαλύτερο πλαίσιο του κοινωνικού συνόλου. Πόσος "Φειδιππίδης" τρέχει στο DNA των σύγχρονων Ελλήνων;
O Φειδιππίδης μπορεί να υπάρχει σε μεγάλο ή σε μικρότερο βαθμό σε όλους μας. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα κατά τη γνώμη μου. Το θέμα είναι αν υπάρχει η επιλογή ή έστω η επιθυμία και η δυνατότητα να αλλάξει αυτή η λογική. Κι αν δεν βελτιωθούν οι συνθήκες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο -κοινωνικό, οικονομικό- τότε η "προσωπική" βελτίωση του καθενός, αν όχι πιο δύσκολη, είναι σίγουρα πιο αργή. Νοοτροπία δεκάδων ετών δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Ποια στοιχεία της σημερινής ελληνικής πολιτικής-κοινωνικής-οικονομικής συνθήκης ίπτανται ως τοξικό νέφος πάνω από τα κεφάλια μας και δυσκολεύουν το προχώρημά μας;
Έχουμε μια δυσκαμψία να δεχθούμε μια συνολική - καθολική αλλαγή ως έθνος για το συμφέρον των πολλών, επειδή υπάρχουν ατομικοί φόβοι που μας κρατούν γαντζωμένους σε μια "λανθάνουσα" κατάσταση υποτιθέμενης ασφάλειας, που είναι όμως πολύ προσωπική και πηγάζει κυρίως από ρουσφετολογικά βολέματα του παρελθόντος.
Εχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν; Είμαστε οι πολίτες που οφείλουμε να είμαστε;
Διαφθορά, ατιμωρησία, αναλγησία, ψεύδος, λαϊκισμός, κωλοτούμπες, φόβος και πολλά-πολλά άλλα. Αυτά είναι τα πρώτα -δυστυχώς- που έρχονται στο νου όταν αναφέρεται κάποιος στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αν ήμασταν οι πολίτες που θα έπρεπε να είμαστε πολλές - αν όχι όλες- από αυτές τις λέξεις δεν θα υπήρχαν ως χαρακτηριστικό των ελλήνων πολιτικών. Παρ' όλα αυτά νομίζω ότι με το πέρας των χρόνων οι πολιτικοί "μας έμαθαν" να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο. Μας "δίδαξαν" τον τρόπο να τους εκλέγουμε και να μην τους τιμωρούμε. Θα πρέπει ίσως να αρχίσουμε να ξεχνάμε...
Το φετινό μότο του Εθνικού Θεάτρου είναι ο στίχος του Ιωάννη Πολέμη, «Τι είναι η πατρίδα μας;». Τι είναι για σας η πατρίδα σας;
Ο πολιτισμός, η ιστορία, και οι άνθρωποι.
Η Ελλάδα λίγο μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου: τι φοβάστε και σε τι ελπίζετε;
Αυτό που φοβόμουν συνέβη. Αυτό που ελπίζω, μακάρι να συμβεί...
